Przelewy bezpieczeństwa

Przelew bezpieczeństwa należy zainstalować na dachu płaskim wszędzie tam, gdzie w przypadku niedrożności lub przeciążenia głównego odwodnienia mogłoby dojść do nadmiernego gromadzenia się wody, w szczególności na tarasach, gdzie przy spiętrzeniu wody najsłabszym punktem są drzwi tarasowe. Jest on wymagany zwłaszcza na dachach attykowych oraz w zlewniach, w których przewidziano tylko jeden wpust główny.

Zgodnie z dokumentem „Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz budynków – Część 3: Przewody deszczowe. Projektowanie układu i obliczenia” (PN-EN 12056-3:2002) w punkcie 7.4 normy znajduje się zalecenie: „Zaleca się, aby dachy płaskie z gzymsami oraz rynny nieokapowe miały zapewnione wyloty przelewowe i awaryjne w celu zmniejszenia ryzyka przelewania się wód opadowych do budynku lub przeciążenia konstrukcji”. Ten zapis ma charakter zalecenia, a nie rygorystycznego wymogu ani szczegółowego algorytmu obliczeniowego, co oznacza, że nie stanowi bezpośredniego obowiązku prawnego, lecz wskazówkę projektową. W odniesieniu do „Warunków Technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie” brak jest jednoznacznych zapisów nakazujących montaż przelewów bezpieczeństwa w takiej formie, dlatego w świetle dostępnych źródeł można wnioskować, że są one zalecane normą PN-EN 12056-3, ale nie są wprost wymagane przez przepisy budowlane.

Nie, przelew bezpieczeństwa nie powinien być łączony z głównym systemem odwodnienia. Jego zadaniem jest odprowadzenie wody w sytuacji awaryjnej, gdy wpusty główne są niedrożne lub przeciążone. Połączenie obu systemów mogłoby uniemożliwić skuteczne działanie przelewu, a w skrajnym przypadku doprowadzić do cofania się wody i zalania dachu lub wnętrza budynku. Dlatego przelew bezpieczeństwa powinien mieć niezależny wylot, umożliwiający swobodny odpływ wody poza obrys budynku.

Przelewy bezpieczeństwa na dachach płaskich odprowadzają nadmiar wody opadowej w przypadku niewydolności lub niedrożności głównego systemu odwodnienia, chroniąc konstrukcję przed przeciążeniem i uszkodzeniami. Montuje się je max 4–5 cm powyżej poziomu spustu głównego, tak aby zaczęły działać dopiero po przekroczeniu dopuszczalnego poziomu wody. Zaleca się, aby na każdy wpust główny był zamontowany jeden przelew bezpieczeństwa.

Najczęstsze przyczyny zablokowania przelewu bezpieczeństwa to gromadzenie się liści i innych zanieczyszczeń niesionych przez wiatr, zarastanie otworu mchem lub roślinnością, zablokowanie wlotu przez śnieg lub lód w okresie zimowym oraz niewłaściwy montaż. Brak regularnych przeglądów i czyszczenia sprzyja niekontrolowanemu porastaniu roślin.